Прыстасаванні для разглажіванія адзення былі вынайдзены вельмі даўно. Яшчэ ў IV стагоддзі да н. э. у Старажытнай Грэцыі ўжываліся спосабы плиссировки адзення з палатна з дапамогай гарачага металічнага дубца, які нагадваў качалку.
Нашы ж з вамі продкі выкарыстоўвалі рубель і валек - прыстасаванне з рыфленай драўлянай дошкі і качалкі. На роўна обструганную палку (валек) намотвалі прасушаную бялізну і пракатвалі яго па стальніцы пры дапамозе рыфленай дошкі (рубель). Акрамя гэтага, рубель выкарыстоўвалі падчас мыцця, імі калацілі мокрыя грубыя палотны з лёну. Рубель таксама быў вытанчаным падарункам для маладых дзяўчат на выданні.
Першыя прасы, якія па форме больш-менш нагадвалі сучасныя з'явіліся ў канцы XVII стагоддзя. Яны мелі толькі падобную форму і былі вельмі масіўнымі і цяжкімі - гэта былі маналітныя кавалкі металу з ручкамі, якія змяшчалі ў распаленую печ для хуткага нагрэву.
Пазней прасы разгубілі значную частку сваёй вагі. Іх сталі рабіць полымі ўнутры. Каб нагрэць такі агрэгат, растоплівалі печ, затым бралі з яе вуголле і засыпалі ў прас.
На фатаграфіі вы можаце ўбачыць прас "параход" з трубой у выглядзе дракона, які захоўваецца ў нашым музеі. Труба патрэбна, галоўным чынам, для паляпшэння цягі: бо ў звычайным прасе вуглі даводзілася перыядычна раздзімаць, і, калі дробны вугольчык трапляў на адзенне, яна была незваротна сапсаваная. Акрамя таго, труба абараняла рукі ад апёкаў, адводзячы лішняе цяпло. Асаблівасцю прасаў такога выгляду была адсутнасць адтулін па баках корпуса, якія ў іншых мадэлях таксама адказвалі за забеспячэнне паветрам. Іншае прызначэнне трубы-адвод дыму ад вуглёў. Уявіце, якое было гаспадыні або слузе, які па некалькі гадзін прасаваць рэчы, дыхаючы пры гэтым з'едлівым дымам. Гладзілі з адкрытай дзвярыма альбо ў сенцах.